 |
| Van zaterdag 23 november 2019 tot 1 januari 2020 maak ik een soloreis door Peru, Chili en Argentinië |
dinsdag 19 november 2019
Reisschema Peru, Chili, Patagonië
zaterdag 16 augustus 2008
Soldaat van Oranje
Ook zo'n fan van mannen in uniform? Ik kan m'n geluk niet op. Dankzij die duobaan van Oscar heb ik er nu een in een witte jas en een in groen pak, compleet met pet, strepen en ander zinloos decorum. Maandagochtend 10 maart moest hij zich melden aan de poort van de KMA in Breda. Jawel, de Koninklijke Militaire Academie: nooit gedacht, toch gekregen... Of iets van gelijke strekking.
Normaal gesproken duurt een opleiding aan de KMA zo'n 4 jaar. Maar als je de zijdeur neemt, mag je het ook in 6 weken doen. Stormbaan, schietbaan, cursus internationaal recht, soldaatje spelen op Curacao en voila: Nederland voelt zich een stuk veiliger met 15 "goed opgeleide" officieren.
Half april worden we verwacht in Breda voor de beediging. Het lijkt een groot spectakel te worden, maar het loopt allemaal anders. Als we die middag aankomen op het kasteel krijgen we te horen dat de zoon van de dag ervoor aangetreden Commandant der Strijdkrachten, Peter van Uhm, is omgekomen bij een vuurgevecht in Uruzgan, Afghanistan. Het nieuws slaat in als een bom. Iedereen is er door aangeslagen en de festiviteiten worden aangepast. Geen lovende speeches maar een opening met "The Last Post" (dodenmars). Oscar staat daar in het midden van het plein. Indringende speeches draaien m'n maag om en maken me misselijk. Mijn god, wat zijn we aan het doen? Tegen de tijd dat hij trouw met zweert aan de Koningin, kookt mijn bloed van woede, frustratie en verwarring.
Na een zwijgzame rit naar huis volgen er weken van praten, praten en praten. Het eindrultaat is een situatie waar zelf voor gekozen hebben, waar we achter staan, maar waar we niet blij mee zijn. How fucked up is that? Nog zo'n 5 maanden om er goed mee om te leren gaan. Geplande vertrekdatum 29 september.
Normaal gesproken duurt een opleiding aan de KMA zo'n 4 jaar. Maar als je de zijdeur neemt, mag je het ook in 6 weken doen. Stormbaan, schietbaan, cursus internationaal recht, soldaatje spelen op Curacao en voila: Nederland voelt zich een stuk veiliger met 15 "goed opgeleide" officieren.
Half april worden we verwacht in Breda voor de beediging. Het lijkt een groot spectakel te worden, maar het loopt allemaal anders. Als we die middag aankomen op het kasteel krijgen we te horen dat de zoon van de dag ervoor aangetreden Commandant der Strijdkrachten, Peter van Uhm, is omgekomen bij een vuurgevecht in Uruzgan, Afghanistan. Het nieuws slaat in als een bom. Iedereen is er door aangeslagen en de festiviteiten worden aangepast. Geen lovende speeches maar een opening met "The Last Post" (dodenmars). Oscar staat daar in het midden van het plein. Indringende speeches draaien m'n maag om en maken me misselijk. Mijn god, wat zijn we aan het doen? Tegen de tijd dat hij trouw met zweert aan de Koningin, kookt mijn bloed van woede, frustratie en verwarring.
Na een zwijgzame rit naar huis volgen er weken van praten, praten en praten. Het eindrultaat is een situatie waar zelf voor gekozen hebben, waar we achter staan, maar waar we niet blij mee zijn. How fucked up is that? Nog zo'n 5 maanden om er goed mee om te leren gaan. Geplande vertrekdatum 29 september.
vrijdag 15 augustus 2008
An officer and a gentleman??
Amper 2 maanden terug uit Kaapstad, nog 6 maanden voor hij klaar is met zijn opleiding, begint het hem te kriebelen. Hij moet op zoek naar een baan voor na zijn opleiding. Hij is druk in de weer met regelen en besprekingen en 6 juni 2007 is het zover: Een lunch bij de beste Japanner in Den Haag lijkt hem de beste methode om me over te halen..... Ik ben voorbereid en heb een notitieblok meegenomen. Hij begint zijn verhaal.
Over hoe hij klaar is over 6 maanden en hoe slecht het er voor staat m.b.t. banen voor jonge klaren (nieuwbakken chirurgen), waar eventueel werk te vinden is op gebied van trauma en wat werken in een andere regio betekent qua chirugische ingrepen. Dat hij reageert op alle mogelijke vacatures (Drachten, Bronovo) maar hoezeer zijn hart uitgaat naar trauma en de regio waar we nu zitten. Dat hij contact heeft met defensie en dat zij samenwerkingsverbanden hebben met diverse ziekenhuizen waarbij chirurgen, radiologen, anesthesiologen, operatieassistenten, verpleegkundigen etc. een contract hebben met het desbetreffende ziekenhuis maar eens in de 18 maanden voor 3 maanden uitgezonden worden voor defensie. Een dergelijke constructie betekent voor hem: werken in het Erasmus (veel trauma), werken als baas, ervaring opdoen in trauma uit oorlogsgebied, de geruststelling dat wij blijven wonen in Den Haag waar onze kinderen zo gelukkig zijn met de school, de vrienden en rugby, waar we een levendig sociaal leven hebben opgebouwd. Het alternatief is een chivoplek in Winterswijk. Dat betekent twee jaar apart wonen, hij daar, wij in Den Haag, een hoop gedoe.
De kaarten liggen op tafel. De lunch was heerlijk en nu moet het grote denkwerk gaan beginnen. We nemen er de tijd voor en praten er dagelijks over. We hebben gesprekken met mensen die zijn uitgezonden en met echtgenotes die kinderen baarden terwijl manlief snijdt voor vrouw en vaderland.
En we praten er nog maar weer eens over. Ik was volstrekt negatief over deze contructie (had ik al verteld over mijn aversie over alles wat met de landmacht te maken heeft??) maar helaas is dit echt wat Oscar wil. En na zijn verhaal in Shirasagi's begrijp ik hem wel. Allengs begin ik aan het idee te wennen en raakt hij steeds meer overtuigd dat het goed is en nemen we het besluit dat hij voor 3 jaar zal tekenen bij defensie. Dus twee uitzendtermijnen.
Dus we blijven in Den Haag, in ons huis. Onze kinderen blijven op hun school, bij hun vrienden, bij hun club. Het lijkt alleen maar goed, maar het voelt nog niet goed. Ik voel me als Faust, die zijn ziel verkoopt aan de duivel. Nu zien we alleen de voordelen, maar wat zijn de nadelen? We hebben ze uitvoerig meegenomen in onze gesprekken. Het probleem is dat de nadelen geen feiten zijn, maar waarschijnlijkheden, vragen. Hoe ervaart Oscar zijn uitzending? Wat doet dat mentaal met hem? Hoe onveilig is het daar voor hem? Wat als hij gewond terug komt? Wat als hij niet meer terug komt? Hoe gaan de kinderen er mee om? Hoe overleef ik 12 weken zonder dat ik de kinderen achter het behang plak? Wat doet dit met ons, Oscar en mij? enz, enz. Bij elk worst case scenario weegt het voordeel niet op tegen het nadeel. Maar de voordelen zijn zeker en de nadelen onwaarschijnlijk, dus bespreken we alle negatieven en eventuele oplossingen daartegen.
En dan is het 1 februari 2008, zijn eerste dag als chirurg. We vieren het uitbundig. Hij in Zwitserland, ik in Indonesie. En dan is het 10 maart: Aantreden, ingerukt, mars...
Over hoe hij klaar is over 6 maanden en hoe slecht het er voor staat m.b.t. banen voor jonge klaren (nieuwbakken chirurgen), waar eventueel werk te vinden is op gebied van trauma en wat werken in een andere regio betekent qua chirugische ingrepen. Dat hij reageert op alle mogelijke vacatures (Drachten, Bronovo) maar hoezeer zijn hart uitgaat naar trauma en de regio waar we nu zitten. Dat hij contact heeft met defensie en dat zij samenwerkingsverbanden hebben met diverse ziekenhuizen waarbij chirurgen, radiologen, anesthesiologen, operatieassistenten, verpleegkundigen etc. een contract hebben met het desbetreffende ziekenhuis maar eens in de 18 maanden voor 3 maanden uitgezonden worden voor defensie. Een dergelijke constructie betekent voor hem: werken in het Erasmus (veel trauma), werken als baas, ervaring opdoen in trauma uit oorlogsgebied, de geruststelling dat wij blijven wonen in Den Haag waar onze kinderen zo gelukkig zijn met de school, de vrienden en rugby, waar we een levendig sociaal leven hebben opgebouwd. Het alternatief is een chivoplek in Winterswijk. Dat betekent twee jaar apart wonen, hij daar, wij in Den Haag, een hoop gedoe.
De kaarten liggen op tafel. De lunch was heerlijk en nu moet het grote denkwerk gaan beginnen. We nemen er de tijd voor en praten er dagelijks over. We hebben gesprekken met mensen die zijn uitgezonden en met echtgenotes die kinderen baarden terwijl manlief snijdt voor vrouw en vaderland.
En we praten er nog maar weer eens over. Ik was volstrekt negatief over deze contructie (had ik al verteld over mijn aversie over alles wat met de landmacht te maken heeft??) maar helaas is dit echt wat Oscar wil. En na zijn verhaal in Shirasagi's begrijp ik hem wel. Allengs begin ik aan het idee te wennen en raakt hij steeds meer overtuigd dat het goed is en nemen we het besluit dat hij voor 3 jaar zal tekenen bij defensie. Dus twee uitzendtermijnen.
Dus we blijven in Den Haag, in ons huis. Onze kinderen blijven op hun school, bij hun vrienden, bij hun club. Het lijkt alleen maar goed, maar het voelt nog niet goed. Ik voel me als Faust, die zijn ziel verkoopt aan de duivel. Nu zien we alleen de voordelen, maar wat zijn de nadelen? We hebben ze uitvoerig meegenomen in onze gesprekken. Het probleem is dat de nadelen geen feiten zijn, maar waarschijnlijkheden, vragen. Hoe ervaart Oscar zijn uitzending? Wat doet dat mentaal met hem? Hoe onveilig is het daar voor hem? Wat als hij gewond terug komt? Wat als hij niet meer terug komt? Hoe gaan de kinderen er mee om? Hoe overleef ik 12 weken zonder dat ik de kinderen achter het behang plak? Wat doet dit met ons, Oscar en mij? enz, enz. Bij elk worst case scenario weegt het voordeel niet op tegen het nadeel. Maar de voordelen zijn zeker en de nadelen onwaarschijnlijk, dus bespreken we alle negatieven en eventuele oplossingen daartegen.
En dan is het 1 februari 2008, zijn eerste dag als chirurg. We vieren het uitbundig. Hij in Zwitserland, ik in Indonesie. En dan is het 10 maart: Aantreden, ingerukt, mars...
donderdag 1 maart 2007
The Endless Summer
Van November 2006 tot Maart 2007 verblijven Oscar, Desiree, Caesar en Quirine in Kaapstad, Zuid Afrika. Via deze blog houden we je op de hoogte.
dinsdag 20 februari 2007
Abonneren op:
Posts (Atom)
